La reprise, Histoire(s) du Théatre I

Op de vooravond van de Internationale Dag tegen Homofobie en Transfobie ging ik naar La reprise. Histoire(s) du Théatre I , een voorstelling...

Op de vooravond van de Internationale Dag tegen Homofobie en Transfobie ging ik naar La reprise. Histoire(s) du Théatre I, een voorstelling naar aanleiding van de moord op Ihsane Jarfi, een jonge dertiger van Marokkaanse origine. Hij staat op een nacht in april 2012 te praten met een groep mannen voor een homobar in Luik. Hij stapt in hun auto, een grijze polo en wordt twee weken later dood teruggevonden aan de rand van een bos. Hij blijkt urenlang gefolterd te zijn geweest. Twee jaar later is er het proces. La reprise is een reconstructie van de zaak op een toneelpodium, met acteurs en met bewoners van Luik. Het is ook de eerste productie van Milo Rau voor NTGent. De voorstelling ging eerder in première op het Kunstenfestivaldesarts en kreeg er lovende kritieken.


De voorstelling bevat verschillende lagen. Er is die bewuste avond in april, er is het proces, er is het onderzoek voor de toneelvoorstelling, er is de toneelvoorstelling,... Alles wordt in een klassiek stramien gegoten van vijf hoofdstukken die beginnen met een beeld van Luik geprojecteerd op scherm, een titel en muziek als achtergrond. Maar de invulling is fris en gedurfd. Er wordt gespeeld met opgenomen scènes die vermengd worden met "gewoon" toneel op scène. Maar het loopt zo vlot in elkaar dat ik echt verbaasd was bij momenten en ook niet goed meer wist waar ik moest kijken. Naar het scherm of naar de scène.

De tragiek van de moord wordt op geen enkel moment uit de weg gegaan. Maar er is ook ruimte voor humor. Zeker in de beginscènes, voelt het comfortabel om te lachen. Je wordt als publiek op je gemak gesteld en als je je comfortabel voelt, wordt keihard toegeslagen. Althans zo voelde het voor mij. Ik Vanuit de casting wordt opgebouwd naar het eigenlijke verhaal. Elementen die we in de casting zien, komen verder ook terug opduiken. "Heb je al iemand gekust op scène? Heb je al iemand geslagen? Heb je al naaktscènes gespeeld?" La reprise betekent dan ook zoveel als de herhaling, de herhaling van zo'n kleine dingen, theater als de herhaling van het dagelijkse leven, als de herhaling van hoe wij het dagelijkse leven zien,... voer om over na te denken.

De acteurs wisselen van rol, maar alles blijft perfect te volgen en blijft geloofwaardig. Er wordt zowel Frans als Nederlands gesproken met vertaling op de schermen, ook in het Engels. En aangezien er zoveel met projecties gewerkt wordt denk ik niet dat het storend werkte als je de vertaling moest lezen om te kunnen volgen.

Het verhaal laat weinig verrassingen toe, de moord en de onwezenlijkheid hiervan is gewoon een feit, maar hoe het verhaal gebracht wordt, heeft me toch wel omvergeblazen. Ik moest rillen en kreeg kippenvel, terwijl ik even ervoor nog had zitten lachen. Er valt misschien over te discussiëren of het nu echt zo hard moest, mijn buurvrouwen hadden het er moeilijk mee. Ik vond het in elk geval niet gratuit of nodeloos uitgesponnen, dus kan het voor mij wel. Mijn kippenvel maakt net dat het meer binnenkomt. Een jongeman is op stap, heeft een fijne avond en wordt vermoord omdat hij homo is.

Deze voorstelling is wat mij betreft een absolute aanrader, het is geen voorstelling waar je met een fijn gevoel buitenkomt, het is wel een voorstelling die je stof tot nadenken en tot discussie geeft. Er wordt op een heel mooie manier omgegaan met een vreselijke moord en dit "faits-divers" wordt opengetrokken naar een veel breder maatschappelijk debat, dat zelfs verder gaat dan homofobie, maar gaat over uitsluiting op zoveel manier,  zonder dat dit ook maar enigszins geforceerd of belerend overkomt. Ik hou van deze manier om te spelen met beelden en woorden want ik kan echt niet zeggen wat ik nu mooier vond, die mix tussen Nederlands en Frans en de beelden, de subtiliteit van de gekozen woorden. Ik werd echt stil en omvergeblazen, bouleversée zoals ze zeggen. 

We leerden Milo Rau kennen van Five Easy Pieces, een voorstelling over Dutroux met kinderen die ik in Campo zag en zwaar in de prijzen viel. Toen zijn komst naar NTGent als nieuw artistiek leider werd aangekondigd, waren de reacties positief. Met deze eerste productie zijn de verwachtingen voor het nieuwe seizoen, dat vrijdag wordt voorgesteld, meteen hoog gespannen. De reeks Histoire(s) du théâtre zal alvast verdergezet worden in het nieuwe seizoen. Hopelijk betekent dit ook dat deze voorstelling hernomen wordt, want de voorstellingen in deze reeks zijn uitverkocht.
En verder is er ook het Manifest van Gent, een reeks van regels die zullen toegepast worden op alle producties van NTGent onder het artistiek directeurschap van Milo Rau. Het Manifest wordt pas vrijdag bekend gemaakt, maar in het interview in het programmaboekje bij de voorstelling wordt verwezen naar Dogma 95 dat de Deense filmwereld plots in de spotlights zette. Veel valt nog niet op te maken uit de inhoud van het Manifest maar wel dat het om technische regels gaat, zoals de grootte van de decorstukken om ook rond te kunnen trekken met producties. Mooie ambities en ik kijk alvast met een grotere nieuwsgierigheid uit naar het nieuwe seizoen.

La reprise. Histoire(s) du Théâtre I, gezien op woensdag 16 mei in NTGent, Minnemeers. Nog te zien tot en met zaterdag, maar uitverkocht.

You Might Also Like

0 reacties