Als de onrust is gaan liggen

Ik liep door mijn stad in de nacht naar huis en ik moest denken aan zijn woorden. De laatste tijd duiken ze vaker op. Een jaar geleden is he...

Ik liep door mijn stad in de nacht naar huis en ik moest denken aan zijn woorden. De laatste tijd duiken ze vaker op. Een jaar geleden is het nu dat hij zei dat ik zoveel leuke dingen doe. Ik lachte toen schamper, maar nu knik ik. Hij had gelijk en vooral, ik doe nog steeds leuke dingen maar het voelt beter. Het voelt meer mezelf, de onrust is gaan liggen.


Als het apparaat zoemt in de nacht dat iemand op me wacht, grijp ik niet meer direct naar het scherm. Ik glimlach en draai me om, ik bedenk wel eens dat ik die melding moet afzetten. Als ze op me wachten zijn ze er morgen vast nog.

Blijkbaar brengt de nacht hen tot inkeer, sneller dan ik met mijn ogen kan knipperen. En dan weet ik niet wie ze waren, maar zelfs daar heb ik me bij neer gelegd. 

Ik denk aantal die keren dat ik zelf de slaap niet kon vatten en profiel na profiel te zien kreeg. Soms stiekem vloekte omdat het matchte en ik niet meer wist waarom. Maar ik had meestal wel vertrouwen in de persoon die ik een seconde geleden nog was. In haar oordeel. In wat ze zag in die foto, die oogopslag. Of wat ze las of niet las. Of tussen de lijnen dacht te lezen. Of puur de leeftijd of de afstand. Of omdat ze vond dat ze al te streng was geweest bij de vorige. 


You Might Also Like

0 reacties