Ik hoor mezelf praten en ik ben een beetje onder de indruk. Mag ik dat toegeven? Ik probeer haar uit te leggen waarom hij zo doet en ik weet dat woorden eigenlijk tekort schieten. Ze heeft het me proberen uitleggen en zegt wel honderd keer dat het voor een buitenstaander misschien niet zo erg lijkt, maar dat zij het wel erg vindt en voldoende is om alles in vraag te stellen.

Ik hoorde mezelf ratelen om toch maar enigszins een antwoord te proberen verzinnen, ook al voelt het wat onwezenlijk. Ik ken hem niet zo goed en ik ken hem ook als de sociale mens die altijd babbelt, terwijl zij net klaagt over zijn stilte en geslotenheid. Maar terwijl ik mezelf die dingen hoor zeggen, is er dat stemmetje in mijn hoofd: is dit wat jij de voorbije weken ook geprobeerd hebt? Ik ga nog luider praten, kwestie van dat stemmetje te kunnen verdringen naar een ruimte waar ik niet moet antwoorden. Ze knikt, en ik knik.