De kinderen van Calais

Ik was op reis en daar hoort een boek bij. Ik besloot om het boek dat ik aan het lezen ben maar niet mee te nemen en iets nieuws uit de boek...

Ik was op reis en daar hoort een boek bij. Ik besloot om het boek dat ik aan het lezen ben maar niet mee te nemen en iets nieuws uit de boekenkast te plukken. Een moeilijke keuze, ook omdat ik eigenlijk wel graag zou verder lezen, maar twee boeken mee nemen was geen optie. Ik was streng voor mezelf. De kindle mocht wel mee, maar meer dan een seamwork magazine heb ik er niet op gelezen.

Het werd De kinderen van Calais van Lara Taveirne, en zoals het hoort opende ik het pas op het vliegtuig. De vlucht is ongeveer anderhalf uur en hoewel ik een heel stuk van de vlucht geslapen heb, was ik toch al ver genoeg gevorderd om volledig in het verhaal te zitten.

Lilith en Violaine zijn twee hartsvriendinnen, het is jaren zestig in Wissant. Als beneden aan de kliffen Violaine wordt gevonden en boven twee schooltassen staan, komen de andere personages ook aan het woord. Beetje per beetje wordt het verhaal verteld, met aandacht voor elk woord en heel veel gevoel.

Ik las eerst Hotel zonder sterren en hoewel ik dat een mooi boek vond, kon ik de hele hype rond Lara Taveirne moeilijk begrijpen. Maar dit boek, haar debuut, oh boy, dit is goed! Wat zeg ik, dit is heel goed...
Ik las ergens dat Taveirne dit manuscript al een tijdje liggen had en dan volledig herwerkt heeft. Dat is er ook aan te merken. Het zit zo verdomd goed in elkaar, je wordt er zowaar stil van. En ja, ik dacht ook wel eens van "is dit niet ver gezocht" (wat ik nog vaker had bij Hotel zonder sterren) maar eigenlijk denk ik dat ik daar enkel "nee" op kan antwoorden. Het moet zo zijn, want Lara Taveirne heeft het zo bedacht en geschreven.

You Might Also Like

0 reacties