Voor mijn eenzaamheid

Het is vrijdagnamiddag rond twee uur en ik loop rond in Melle. Ik heb een afspraak binnen een uur en het is te koud om buiten te blijven ron...

Het is vrijdagnamiddag rond twee uur en ik loop rond in Melle. Ik heb een afspraak binnen een uur en het is te koud om buiten te blijven rondhangen. Als er al zoiets zou zijn als een plaats om rond te hangen in Melle. Ik ben te vroeg omdat ik niet te laat wou zijn en door de problemen met de trein werd het de bus.


Ik stap dan maar het dorpscafé binnen en bestel een koffie. Ondanks het uur drinkt iedereen er pintjes. Een paar mensen ronden hun late lunch af, anderen hebben duidelijk nog een zee van tijd. 

Hij heeft me meteen gezien en hoewel ik hem probeer te negeren, lukt dat zowat tot mijn kop koffie half leeg is. 

Of hij me wat mag vragen. Hij vindt me fascinerend, ik ben eerst voorbij gelopen en nu zit ik hier, alleen op café. En ja, hij is dronken. Ik moet lachen. Ik schat hem veertig, hij heeft mooie ogen maar heeft iets droevigs over hem. 

Maar zo een schone vrouw, daar moet hij wel iets tegen zeggen. Niet dat er met hem een toekomst valt op te bouwen, dat weet hij ook wel. Ik krijg er geen speld tussen en knik af en toe, terwijl de mannen aan de toog lachen en verder van hun pint drinken. 

Ja, vroeger, voor zijn leven om zeep was, in 2006, toen lachte de wereld hem toe. Maar nu... Het zijn mijn zaken niet, maar ergens had ik zin om te zeggen dat het genoeg is geweest, zijn pint uit zijn handen te pakken en te zeggen dat hij moet stoppen met zich aan te stellen.

You Might Also Like

0 reacties