"Je bent nooit thuis tegenwoordig", ik hoor het wel vaker. Meestal gevolgd door "je hebt gelijk" en "ik was ook nooit thuis toen ik alleen was" (degene in een relatie) of "ik zou het niet durven" (degene zonder relatie).

Ik ben geen held, verre van, maar ik wil niet thuis zitten, dus probeer ik het voor mezelf haalbaar te maken. Ik stel mezelf de vragen:
- wat is het ergste dat me kan overkomen?
- hoe realistisch is het dat dit me overkomt?
- hoe kan ik dat voorkomen?

En ook wel, hoe erg zou het zijn als het me toch zou overkomen? In mijn geval is mijn spontaan antwoord op de eerste vraag: verloren lopen. Ik weet zelden waar ik ben of hoe ik ergens geraak. Ten minste, als ik niet alleen ben, dan volg ik spontaan die andere persoon, maakt niet uit waar we zijn, ik volg wel. Als ik alleen ben, dan lijkt het me beter te lukken om me te oriënteren. Mijn truk is nu om een papieren kaart te kopen, eerder dan een gids. Het zorgt ervoor dat ik ook de kleine straten kan terugvinden en het valt niet zonder batterij of heeft geen wifi nodig. En ja, ik loop nog verloren, meestal omdat ik denk dat ik er via die straat of die straat ook wel ga geraken. In Mons moest ik lachen toen bleek dat ik niet naar het station aan het lopen was. Ik passeerde de parking van een Delhaize en een man zwaaide de deur van zijn auto open. "Au moins quelqu'un ici avec un sourire, merci madame, je ne sais pas pourquoi, mais tout le monde pleure ici.." Wat volgde was het verhaal van zijn thuisland Marokko. Ik glimlachte, wenste hem een prettige dag en stapte verder.



Ik heb het ondertussen opgegeven om te proberen niet op te vallen, ergens aan je kleren of je houding zien ze toch zo dat je een toerist bent. In Londen bleek dat nogal mee te vallen, want ik werd de weg gevraagd. En ook in Edinburgh is me dat al overvallen.



Het moeilijkste blijft om hulp te vragen, terwijl ze dat eigenlijk wel gewoon zijn in hotels, winkels, restaurants etc. In Rijsel betaalde ik tien euro voor de tentoonstelling ipv acht euro omdat ik dacht dat ik met een dagpass ook de andere tentoonstellingen die ik wou zien kon doen. Dat bleek niet het geval te zijn. Ik kon wel naar een tentoonstelling die ik niet wou zien en de andere twee tentoonstellingen die wel gingen lukken met de dagpass waren gesloten op dinsdag, de dag dat ik er was. Dus ja, een missertje, maar uiteindelijk heb ik twee euro te veel betaald. Ik betaalde evenveel voor het koekje bij mijn koffie in de bar van het musum. En ik had het openbaar vervoer kunnen nemen, maar ik loop eigenlijk liever dan uit te zoeken hoe ik ergens geraak met de tram of metro.



Op je eentje kan je echt doen waar je zin in hebt, maar dat betekent ook dat je zelf voortdurend moet bedenken waar je zin in hebt. In Londen had ik een app voor koffiebars gekregen, waardoor ik elke ochtend checkte welke koffiebars er zijn in de buurt die ik die dag ging verkennen. En ja, de selfie met een monument is een beetje uit de hand gelopen, maar zorgde wel voor leuke kaarten voor het thuisfront via de app van de post.



Alleen eten is wennen, gewoon omdat je echt moet kiezen en niet zomaar kunt zeggen: "neem jij dat, dan kan ik ook eens proeven". Overdag lukt dat alleen eten wel nog goed, omdat wel meer mensen alleen gaan lunchen of ergens koffie gaan drinken.



Maar 's avonds is het verleidelijk om te gaan voor een snelle hap, maar dan zit je daar met die hele avond die je nog moet vullen. In Londen trok ik mijn stoute schoenen aan en ging ik fancy eten, in mijn eentje. En ik moet zeggen, ik heb er van genoten. Het was lekker en de bediening was heel attent. En ja, natuurlijk had ik liever kunnen kletsen met iemand of commentaar geven op die hoed van die vrouw enzo. Maar het voelt wel als een serieuze stap buiten mijn comfortzone en voor herhaling vatbaar.



Wat ik nog nooit gedaan heb, is alleen een pintje gaan drinken, schreef ik haar in Mons. Zij vond dat belachelijk. Ik vergat toen inderdaad dat ik in Londen de pub was binnen gestapt voor een pint van "a local beer" en ik voegde eigenlijk bijna meteen de woord bij de daad, ik stapte een café binnen en bestelde een gin tonic. Soms is dat duwtje nodig om een stapje te zetten. En sowieso is het een goed idee om contact met het thuisfront te behouden als je wat twijfelt, toen ik in Mons mijn boeltje wou pakken was het berichtje "schijnt de zon daar ook zo?" voldoende om me van gedacht te doen veranderen. Zo simpel kan het blijkbaar soms zijn.