Dan zie ik zijn hand op mijn been. Het moet er al even liggen, maar ik merk het nu pas en voel nu ook pas de warmte van zijn hand op mijn huid. Hij merkt dat ik aan het staren ben. Hij kijkt me vragend aan. Hij weet ondertussen hoe emoties me soms kunnen overspoelen en er geen houden meer aan is. Ik glimlach, "het is ok" zeggen mijn ogen en hij knijpt even in mijn been. Ik leg mijn hand op zijn schouder en ik zucht eens diep. Hij glimlacht. 

We weten allebei dat dit straks waarschijnlijk eindigt als de deur achter hem dicht valt. Maar nu is het gewoon wij twee in de zetel. In onze bubbel.