Goh, ik haal de schouders op. "Geen idee eigenlijk, ik heb bewust nog maar weinig gepland. Het wordt misschien tijd dat ik uit mijn bubbel kom...." 

"Moet dat?" Hij vraagt het een beetje verbaasd en ik lach. Hij is de voorbije week stiekem mijn bubbel binnengeslopen. Of beter, ik heb hem uitgenodigd, in een opwelling. Hij heeft me ontwapend, volledig voorbij mijn defensiemechanismen. Hij lachte eens luid toen ik het zei. En reageerde ook verbaasd. Nee, hij had er niks van gemerkt. Misschien ben ik wel sterker dan ik denk.

Ik twijfel over zijn woorden en laat ze bezinken. Hij heeft iets geraakt, dat kan ik niet ontkennen. Ik heb me open gesteld en mijn kwetsbaarheid niet verborgen. Hij was duidelijk en eerlijk. Maar dat kon niet verhinderen dat de grenzen werden afgetast. Het voelde gewoon zo natuurlijk in die bubbel. Meer nog, ik ben me gaan hechten aan zijn berichtjes. Misschien wat te veel, zoals hij me ook al duidelijk maakte. En ik weet dat hij gelijk heeft.... Maar wat als de situatie verandert...