En dat het zo spijtig is voor toeristen die nergens koffie kunnen vinden... Ik moest stilletjes lachen toen ik het iemand verontwaardigd hoorde zeggen. En ja, voor wie deze week voor de eerste keer Gent zag, moet het vreemd geleken hebben. Maar de stad is niet dood. De Veldstraat loopt nog steeds elke dag vol mensen, de paardenkoetsen lijken goede zaken te doen met dit weer en op de Sint-Michielsbrug kan je niet passeren zonder ergens op een foto te staan.

Maar ik moet toegeven, ik had er ook wat schrik van. Meestal is voor mij het einde van de feesten opnieuw gaan werken of wegtrekken op vakantie. En afkicken van een drukke periode. Deze keer had ik nog verlof en wachtte een taak op mij. Ik had me op voorhand voorgenomen om niet enkel thuis te schrijven, het idee van wat tijd te slijten in nieuwe en oude koffiebars leek me wel wat.

De laatste zondag van de feesten besloot ik al vroeg het huis uit te gaan. Op het zonnige terras van het Paard van Troje ontdekte ik hoe Boomtown er weer in geslaagd was om het plein op te ruimen voor de bloemenmarkt, ook al moesten sommige bezoekers twee keer kijken waar de kraampjes stonden. Ik bestelde een koffie en croissant en genoot met volle teugen van het zonnetje. Ongelooflijk dat ik 's avonds een trui en muts nodig zou hebben. Aan mijn tafel zat een verzameld allegaartje. Een vrouw van 84 die in gesprek raakte met een vrouw van halverwege de 30. De ene maakte zich zorgen over haar zus die in het ziekenhuis ligt, de ander verklapte dat ze eindelijk zwanger is, ook al is het eigenlijk misschien nog een beetje te vroeg om het al te vertellen. Een Nederlands koppel dat de stad bezoekt vertelde over hun ochtendlijke ontmoeting met twee gasten die duidelijk nog hun bed moesten opzoeken. Later kwamen daar een koppel met kinderen, een vriend uit het buitenland en haar vader bij. Ik las en noteerde mijn ideeën.

Op maandag trok ik naar de Vooruit, dat tot mijn verrassing heel de zomer open is. Maar in de gezellige warmte van het Café las ik verder. Ik hoorde een oudere man een andere man aanspreken, of hij iemand anders was en dat hij blij was dat de stilte terug was in de stad. Hij las een dik boek van een Franse schrijver en dronk een triomfbiertje. Ook al was het drie uur in de namiddag. Zijn bril was wat beduimeld, zijn baard gaf hem de uitstraling van een prof of een vriendelijke opa. Hij vroeg ook waar ik mee bezig was. Wat verder besprak een assistent een tekstversie van een thesis met een student. Ik weet niet of het zo'n goed nieuws was, maar het deed me wel beseffen dat ik beter nog wat verder schreef. Ik dronk mijn favoriete gemberthee met het lekkere speculaaskoekje.

Dinsdag besloot ik de Wasbar eens te proberen. In Antwerpen ben ik al geweest, maar Gent was nog niet gelukt. Een Aziatisch koppel met kinderen, duidelijk op reis, probeerde te bestellen. Ik plofte me in de zeteltjes en keek naar buiten. De mensen passeerden, terwijl ik cappuccino dronk en verder las over zaken waar anderen me twee keer voor bekijken als ik enthousiast begin te vertellen. En ik vind het prima zo.
Bij Exki ging ik kaastaart eten. Aan de lange tafel keek ik naar de collages met pagina's uit de krant. Ik hoorde Nederlandse koppels met kinderen plannen maken. Waar ze zouden eten, waar ze naar toe zouden gaan,... Twee tienermeisjes bespraken hun online gesprekken, terwijl ze hun gsm opladen. De verontwaardiging en het enthousiasme, telkens met een grote intensiteit, van het ene moment op het andere, zonder verwittiging.


Op vrijdag zag ik dat Labath opnieuw open ging en wist ik meteen waar ik naar toe ging. Ik hoorde vertrouwde stemmen en dacht ook iemand nieuw te herkennen maar durfde het dan toch niet aan om hem aan te spreken. Ik hoorde zeker drie keer het favoriete liedje van één van de mannen achter de toog, telkens in een andere versie en zijn verontwaardiging over het pikken van zijn fiets. Een oudere vrouw uit het verzorgingstehuis daar in de buurt vroeg naar de feesten aan het meisje achter de toog. De vrouw trok een gezicht bij de woorden "te druk" en "stank". Ik moest glimlachen, soms staat er geen leeftijd op.

Ik dwaalde door de stad en kocht hier en daar nog wat kleine spullen voor de keuken, voor mijn kleerkast. Sommige dagen had ik veel dingen neergeschreven in mijn boekje en kon ik niet wachten om ze over te typen, andere dagen had ik vooral gelezen en maalde het in mijn hoofd zonder dat ik er iets mee kon doen. Dan ging ik gewoon wat rustig zitten, serietje kijken of breien.