Ze passeert me op straat voor mijn deur. Ik zoek mijn sleutels in mijn sjakosse. Ze bedenkt zich en spreekt me aan:"Excuseer, dat ik u derangeer..." Ze vertelt over een briefje van een vermiste kat. Mijn gedachten beginnen te werken. Ze maakt zich zorgen, dat ze de enige is die het briefje ontvangen heeft. "Nee, hoor, vorige week heb ik dat ook gekregen." Het was een beetje een gok, want vermiste katten briefjes belanden nogal vlug bij het oud papier. Het blijkt haar gerust te stellen. En of er wel een nummer 88 in de straat is? Ik heb werkelijk geen idee, maar vermoedelijk wel als dat op het briefje staat en ze hun kat terug willen. Ze vertelt over hoe klein het katje is. Hoeveel schrik het heeft van die grote zwarte met een wit stukje onder haar kin en die andere grote kater met een raar smoeltje. Ik moet haar teleurstellen, ik weet niet over wie ze het heeft. Al hoor ik de laatste tijd wel meer kattengeluiden in de tuinen. Hissen en blazen. Het is misschien het katertjesseizoen, gniffelt ze nog voor ze weer ernstig wordt. Nee, ze laat het katje niet zomaar buiten. Het heeft schrik van die grote katten, die blazen zo hard! Ze geeft het beestje eten, ja. En als het buiten wil en ze ziet die grote katten in de tuinen rondlopen, dan laat ze het beestje langs de voorkant buiten. Ik kijk verschrikt. De kant van de straat? Waar de auto's rijden?