"Dus de één en de zeven", ze knikt vastberaden terwijl ze aan de arm van haar man voorbij mijn stembureau schuifelt. "Ja, en de provincie,..." begint hij, terwijl ze hem onderbreekt. "Een en zeven." Ik schat ze tegen de zeventig of er misschien al voorbij. Veel tijd om na te denken heb ik niet, ik moet een stembureau draaiende houden, al valt dat heel goed mee. De mensen moeten nooit echt lang wachten en soms zitten we zelfs gewoon met onze vingers te draaien terwijl aan de andere stembureaus zich rijen vormen. Het zorgt voor wat spanning, doen we misschien iets verkeerd? Controleren we voldoende de volmachten en attesten? Het is soms wikken en wegen en wat afwachten. Ze kwam met haar man aan de arm binnen. "Ja, hij ziet niet goed," ze nam zijn biljetten aan en begeleidde hem naar het stemhokje. Ik hield me al klaar om in te grijpen, maar nee, ze laat hem achter in het hokje, het potlood in de hand. En dan zijn er de kinderen, allemaal nieuwsgierig naar wat er in het hokje gebeurt en sommigen helpen hun ouder ook wel een handje. Een oudere vrouw met een letsel aan haar hand wimpelt haar bezorgde man naast haar af, ze zal het wel alleen doen, desnoods met die andere hand. Ze zoekt en vindt de bevestiging bij mijn bijzitters en laat hem wat beduusd achter. Ze is de enige niet, heel wat oudere vrouwen hebben die vastberaden blik in de ogen, met een stok of andere ondersteuning stappen ze de hokjes binnen. Ook een jonge gast in een rolstoel kijkt opgelucht dat er een breder stemhokje is, nu hoeft hij geen begeleider mee maar kan hij zelf zijn ding doen en ja, hij kan die biljetten zelf wel in de bussen steken. Keurig ingeburgerde inwoners die met enige trots hun burgerplicht komen doen. Een jonge zwarte vrouw die geen stembrief heeft gehad en met haar identiteitspapieren in de hand komt informeren of ze toch mag stemmen. De opluchting in haar ogen als ze op de lijst staat en dus zonder problemen mag aanschuiven. De man die nog deze morgen bij de politie om een nieuwe identiteitskaart moest, gisteren portefeuille gepikt. Het zijn de mensen waar ik een warm gevoel van krijg en die vinden dat het tijd is om eens hun gedacht te zeggen. Anderen hebben het er lastiger mee. "Oh, het is ook voor de provincie," de jonge vrouw kijkt naar haar vriend. Hij sust haar en zegt dat dat niet zo erg is. De jonge gast die me na vijf minuten in het hokje bij zich roept en vraagt wat nu eigenlijk een geldige stem is. En of dat hetzelfde is op dat groen papier. Maar zelfs als ze wat onverschillig binnen komen, nog moe, nog niet helemaal wakker, een ochtendhumeur of nog een alcoholluchtje, dan is er toch blijkbaar iets dat gebeurt in dat stemhokje. Ze komen buiten met een andere blik in de ogen. "En nog ne goeien zondag" zeggen ze dan, enigszins opgelucht dat ze er zelf niet moeten zitten. En dat ze voor de goeie hebben gestemd, of de anderen dat ook gedaan hebben. Ik antwoordde meestal dat iedereen bij ons voor de goeie stemde en kijk,... ik heb gelijk gehad.