Hij gaat bellen. Ik weet al wat er komt. Ze gaan zeggen dat er iets is tussengekomen, iets dringends maar het komt in orde. Ze zullen morgen komen, of eigenlijk eerder overmorgen en hij gaat knikken aan de telefoon. En ik ga opgelucht zijn dat ik a) zelf niet hoef te bellen en b) niet de enige ben die ze aan het lijntje houden. Omdat je daar op de duur begint aan te twijfelen en ziet dat het bij anderen toch wel sneller opschiet. En er al mensen eens raar beginnen te kijken dat je nog bezig bent. Of dat je wan toch wel in een kast van een huis woont, zolang dat dat duurt, terwijl het gewoon een rijtjeshuis is. En stiekem vrees ik al dat het niet de laatste keer is dat hij moet bellen.