"Goh, het is al de afwerking", ik heb het de afgelopen dagen en weken al vaak gehoord. Soms zeg ik het zelf om me moed in te spreken. Het is al de afwerking. Ik krijg ook oprechte compassie als ik ergens buiten een container met steenbrokken zie of mannen die met een maskertje rondlopen in hun huis, hun haren wit van het stof,... Maar toch, als je dit ziet en je weet dat je alles leeg moet maken, dan kan het huilen wel eens nader staan. Waar ga je in godsnaam nog een plaatsje vinden, toch maar weer in de badkamer dozen zetten, toch maar onder de trap en ook naar het containerpark, want we zijn streng, heel streng.

En dan ziet het er plots zo uit, een zee van ruimte, waardoor je nog beter ziet dat er nog een muur vliesbehang moet krijgen (en je de bubbels in de andere moet wegkrijgen), de plafond nog moet geschilderd worden, de muren ook nog een laag verdienen,... Allemaal afwerking, ja. Maar first things first, de vloer. Ik kreeg tranen in mijn ogen, het zag er erger uit dan verwacht en het stof in de kamer was ook niet meteen goed voor de ogen. Het was warm toen de chappe werd gelegd en dat was de reden waarom er barsten waren, niet meteen iets om je druk over te maken werd mij gezegd. Maar de putten werden groter, ja waarom heb je daar geen karton op gelegd? Enfin, gedane zaken nemen geen keer. Ik kreeg een uitleg over krijsende* laminaat waarvan ik nachtmerries over hield, een beetje zoals het hart van Edgar Allan Poe, en dat is niet eens overdreven. Dus werd de egaline bovengehaald, en de repa voor de diepe gaten en ik riep ook mijn mannen samen. Het zijn helden, want de hele kamer ziet er uit zoals rechts. Niet overal even vlak, maar dat hoefde niet meteen maar geen loszittende deeltjes meer en dus ook geen krijsende laminaat. Morgen advies van de specialist, vingers kruisen maar. * Bij krijsende vloerbedekking pomp je loszittende deeltjes van de chappe naar boven door erover te lopen, die loszittende deeltjes komen onder de planken terecht en zorgen voor een geluid dat je nooit meer wegkrijgt.