Ze hebben mijn account bij Bernina afgesloten, maar ik kan nog wel linken naar mijn artikel. De machine in bruikleen gaat terug en de tijd die vrijgekomen is wil ik gebruiken voor mijn nieuwe brother, een instapmodel gekocht op de opendeurdag bij Mertens. Ja, je koopt dat voor een langere periode maar nee, ik weet niet of ik ooit al die borduursteken ga gebruiken die op de duurdere toestellen zitten. De uitdaging voor mij ligt eerder in het maken van verschillende kledingstukken en het werd een rationele beslissing, waar ik tot nog toe best tevreden over ben. Op de Ijverige wijven van april knipte ik de stof voor dit rokje. Het stofje komt uit de Bali-vangst van het lief en nu blijkt dat hij er voor zichzelf wel een broek in zag. Te laat, want alles is verknipt en overlockt dankzij de bijeenkomst. Ik wil al lang het patroon van het blauw rokje met witte bloemetjes eens uitvoeren zoals het voorzien was. Het model is een recht rokje, een beetje een kokerrok, met een brede band waar zakjes in verwerkt zijn. De vorige keer heb ik het patroon serieus moeten aanpassen door een probleem in de print, maar voor dit donkerblauwe stofje met een streep in dezelfde kleur in verwerkt leek het me wel iets hebben. Ik had ook alles al samen gestoken, toen ik besloot om het naar de les mee te nemen. Thuis heb ik nog geen grote spiegel en ik wou toch eens passen. Ik wou ook vragen of ze mijn zoom kon bepalen, aangezien ze daar zo een handig ding voor hebben. De lesgeefster stelde voor om ook nog wat van de zijkant in te nemen. Ik twijfelde omwille van de zakjes, maar toen ze de speldjes stak kon ik niet anders dan toegeven dat het er beter uit zag. Mijn heupen hoeven niet breder te lijken door een rok die te breed valt. Donderdag mocht ik een halfuurtje de tafel gebruiken (dat heb je met huizen met maar één tafel) en dus leek dit mij een ideaal werkje. Het moet gezegd, ik hoefde de zakjes niet aan te passen, ze zijn gewoon wat kleiner geworden en alle overlockte naden zijn ondertussen verdwenen, wat wel een beetje spijtig is. Ik kon ook al het beleg van de band en de zoom stikken. Bijna af, durf ik te denken. Streng, klassiek, met een tikkeltje Pan Am als je het mij vraagt. En zo lig ik hopeloos achterop op die hele sew-a-long. Maar het komt... Voor foto's is het wachten, de foto's op mijn kaartje zijn verdwenen en het lief wil ze eerst proberen recupereren, dus mag ik geen foto's nemen.