ze zijn zo lief

"Mevrouw, mag ik u iets vragen?" Ik had hem al een tijdje zien staan op het Maria Hendrikaplein, hij was duidelijk naar iets op zo...

"Mevrouw, mag ik u iets vragen?" Ik had hem al een tijdje zien staan op het Maria Hendrikaplein, hij was duidelijk naar iets op zoek. "Maar natuurlijk, lieve jongen", wou ik nog antwoorden maar ik voel me nog niet zo oud, ook al zei hij mevrouw tegen me. Hij had iets schattigs en tegelijk dat onzekere van die eerstejaarsstudenten. Oh, deze jongen zou nog hartjes breken, zoveel was duidelijk. Maar ik lachte gewoon en knikte. "Het is misschien een rare vraag," begon hij maar mijn hoofd schudden moedigde hem aan, "ik kreeg bericht dat ik de sporen van tram 4 moet volgen." Hij zwaait met zijn gsm. "Maar welke zijn dat?" Ik lach nu luid. Hij kijkt wat vreemd. "Waar wil je naar toe?" vraag ik. Zijn gezicht krijgt een grimas en voor hij kan schreeuwen waar ik me mee bemoei, zeg ik "wil je naar het Rabot? Of naar Zwijnaarde?" Hij haalt de schouders op. "Het centrum, denk ik." Het laatste komt er aarzelend uit, alsof dat geen optie is. Ik lach en wijs naar links, "dan moet je die kant uit." Hij haalt opgelucht adem en bedankt me voor hij vertrekt.

You Might Also Like

0 reacties