Het blijft wennen. ’s Morgens, lang voor de dag begint, zijn er de knipperlichten aan het raam en de plof aan de voordeur. Ze komen de krant brengen. Soms in de brievenbus naast de deur, dan hoor ik niks. Soms met een plof door de gleuf in de voordeur. Deze morgen durfde ik het aan om te kijken hoe laat het was, allez toch na een tijdje. Kwart voor zes. Ik probeerde de dag nog tegen te houden, de opdrachten uit mijn hoofd te bannen, vooral de deadlines te negeren, maar het mocht niet baten. In het station kon ik nog niet terecht voor mijn vertrouwde koffie en croissant maar de buren hadden er ook. Het perron stond verrassend vol, voor een pendelaar van het late uur blijft het een vreemde vaststelling. Al die mensen hebben de moed (of moeten, laten we eerlijk zijn) om zo vroeg al de trein te nemen en hebben dan ook nog een lange avond. Alleen kijken pendelaars op dat vroege uur vaak iets zuurder, zeker als je komt binnenwaaien met koffie in de hand.