Haast en spoed is zelden goed, zeker op hoge hakken

Gisteren was er nog efkes twijfel, een afspraak met de hippe vrienden van het Lief vroeg op zijn minst leuke schoenen, voor de rest was het ...

Gisteren was er nog efkes twijfel, een afspraak met de hippe vrienden van het Lief vroeg op zijn minst leuke schoenen, voor de rest was het al t-shirt en jeans. Saai, ik weet het. En ondertussen wou ik ook nog eens testen hoe ver mijn huis van het station ligt. Een snel werfbezoekje kon er wel vanaf, om te zien of ze aan het werken waren (niet dus). En ja, in tien minuten kan ik van de trein tot bij mij thuis en terug op het perron staan. Met sportschoenen toch. Op hakken ook, alleen sprong ik net iets te snel op de trein toen de deuren dicht gingen en kwam ik ongelukkig neer. Voet omgeslagen en blijkbaar voldoende indrukwekkend dat de personen uit eerste klasse eens kwamen informeren hoe het ging. Ik was nogal overstuur van de niet-werken op mijn werf en het verschot, dus ik vrees dat ik nogal kort was.

Eens in Brussel trok ik naar de verpleegkundige dienst, ik verwachtte een opmerking over mijn hakken, maar dat viel best mee. De verpleger zei: "ja, als vrouw wil je natuurlijk elegant voor de dag komen, elke dag komen werken in sportschoenen is toch ook niet dat."

Ik kreeg wat ijs, wat zalf en een steunverband. Voor de rest was het wel grappig, mijn collega's zijn slippers gaan kopen in de Brabantstraat (waren ze nog niet geweest) en ik heb een vergadering laten verzetten naar ons gebouw. Tussendoor ging ik nog eens langs bij de verpleger. Ik kreeg een minder strak verband en de belofte dat als ik nog eens langs kwam hij me naar spoed zou laten voeren. Daar had ik nu echt geen zin in, dus werd het afzien op de trein (door te veel volk om mijn voet te leggen op de bank en een te koude airco die blies op mijn voet), efkes paniek toen een andere trein de sporen blokkeerde maar met een kwartier vertraging zou ik het spreekuur wel nog halen, weinig elegant slenteren (strompelen eigenlijk) op slippers in de regen (door mijn jeans was het verband niet zichtbaar maar de blikken waren al minder verwijtend dan toen ik nog op mijn hoge hakken hinkte) en naar de vervangdokter van de dokter van mijn vader met wie hij nog gevoetbald heeft. “Maar dat is een oude man”, zei mijn ma later aan de telefoon, maar dat laat ik voor haar rekening. De rest van de week wordt thuiswerken op doktersvoorschrift. Ik kom er met een mooi blauwe kneuzing van af en hoef efkes niet op een trein te stappen. De volgende keer kom ik gewoon te laat, als de nmbs dat mag, mag ik ook.

You Might Also Like

3 reacties

  1. veel beterschap! Misschien kan een breiwerkje troost bieden?

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Niet veel buiten komen, veel rusten met voetje omhoog en natuurlijk breiwerkje bij de hand en je eens lekker laten verwennen en andere laten lopen dat is de beste remedie. :) van iemand die het weten kan

    BeantwoordenVerwijderen