dubbel gevoel

Ik had vrijdag verlof want ik ging van alles doen in huis. We gingen 's avonds naar een documentaire in het STAM. Er zou sanitair en ele...

Ik had vrijdag verlof want ik ging van alles doen in huis. We gingen 's avonds naar een documentaire in het STAM. Er zou sanitair en elektriciteit zijn, perfect eigenlijk. Eindelijk gedaan met kamperen en warm water in de douche bij het wakker worden, gewoon naar het toilet kunnen gaan op mijn blote voeten en niet naar die in het station. De kleine dingen, ik werd er vrolijk van.
Toen ze met het sanitair kwamen bleek dat warm water nog niet meteen mogelijk. De gasteller is verzegeld en ze hadden dat vergeten doorgeven. De elektricien kwam uiteindelijk ook niet op donderdag, maar er was wel sanitair en dat was ook al iets. Ik belde nog maar eens een paar keren naar de aannemer, want die werken blijven aanslepen.
Ik dacht erover om mijn verlof af te zeggen, idem voor de documentaire, maar ik heb al zoveel afgezegd. Dus hield ik voet bij stuk. Ik had verlof en zou de vloer behandelen, mijn slaapkamer opruimen, stofvrij maken, het was een uitdaging op zich. 's Morgens had ik even mijn nieuwe douchevloer bij de vloerder bewonderd en dan maar naar de Zweden getrokken, niet voor de grote spullen, wel voor de kleine leuke dingetjes. En een hoop handige spullen om schoon te maken. De vloerder was weg, maar het werk was verre van gedaan. Uit het bericht dat ik tot maandag niet op de vloer mag lopen, leid ik maar hoopvol af dat ze dan verder doen. Maar eigenlijk weet ik het niet.
Zaterdag hadden we een camionette gehuurd, we zouden de box leeghalen, spullen uit de kelder halen,... Maar al gauw bleek dat te optimistisch: dus werd het enkel de grote spullen waarvoor we een camionette nodig hadden. Door een administratieve vergetelheid van mijn kant, kan ik de kleine stukken wel nog efkes laten staan.

En zo zat ik daar, op mijn zetel in mijn living op een plaats waar ik nooit gedacht had om hem te zetten. Gewoon tussen de stopcontacten zodat ze overal nog bij zouden kunnen. Ik keek naar de putten in de chape en kon niet anders dan toegeven dat ze gelijk hadden, die chape zou nog heel wat egalisatie kosten voor er een vloer op zou kunnen. Langzaam welde het op: al het werk dat nog moet gebeuren, dingen die we zelf moeten doen, dingen die uitbesteed zijn maar blijven aanslepen,... En dan is er dat licht, die ruimte, de buurvrouw die mijn vloer mooi vond ook al zat die onder het stof en al, de vriend die zo de mogelijkheden van de ruimte zag en wij die gezellig zaten te praten. Een beetje thuis,... misschien.

You Might Also Like

0 reacties