Deze morgen zo rond 6.23 ging mijn gsm. Ik liep al een beetje rond, want dat kamperen in mijn huis heeft toch ook zijn mindere kanten. Niet de vertrouwde geluiden van de ezel in de wei of het aanhoudende gezoem, de waterdinges die eigenlijk dringend vervangen zou moeten worden. Nee, in Gent is er vooral stilte, buiten de occasionele auto in de straat of de buurman die naar het werk vertrekt. Ik wist dat de wekker er bijna zat aan te komen, maar dit was gewoon de telefoon. “Hallo Patricia, ik ben het.” En dan wat aarzelend: “ik heb je toch niet wakker gemaakt?” Ik hoorde zo de glimlach in zijn stem en nee, ik liep al rond, mijn boeltje aan het pakken, wakker was nog een te groot woord op dat moment. “We komen rond 7u, ik wist niet of je wist dat we zo vroeg kwamen.” Ik had het voor de zekerheid gevraagd, want ik ken dat, die werkmannen houden er andere uren op na. Tijd om een versnelling hoger te schakelen, nog snel even naar het station voor een hapje, sanitaire stop en het checken van de parkeerplaats. Een auto, dat viel mee en vooral een briefje waar ik kon gaan bellen. Ontbijt op de stoep en mijn straat wakker zien worden, het vooruitzicht van de werken, ik werd er echt wel vrolijk van. Vijf voor zeven besloot ik de eigenaar van de auto maar uit zijn bed te bellen, ik moest mijn schroom overwinnen om een paar keer te bellen, maar nood breekt wet. En uiteindelijk waren mijn mannen er amper een paar minuten na zeven. Met slaapogen en verontschuldigingen kwam hij plaats maken, ondertussen werd alles al uitgeladen, de hoogtewerker verplaatst en de werf gemonsterd. “Er is al goed gewerkt, er is veel veranderd”, zei hij. En meteen werd ik nog vrolijker, het doet deugd als iemand het opmerkt. We overliepen de werken: daar een chauffage, ai, probleem met stopcontact, toilet, lavabo graag iets hoger, ai gas is verzegeld en wel gezegd maar blijkbaar niet doorgegeven,… Ze begonnen meteen met een beetje te kappen voor de flexibel voor de ketel. Met een doos eronder om de stenen op te vangen. Hij nam meteen een borstel om het aan de kant te vegen, zodat ze er niet constant zouden doorlopen. Mannen naar mijn hart. Ik vergat op slag dat de voegen van de faiences nog niet opgevoegd zijn, de plinten niet staan en ook de douchebak nog geen afvoer heeft. Amper een half na hun komst kon ik al op mijn trein naar Brussel stappen, springen doe ik niet meer.













Links: de hoek in de keuken met trapgat naar de kelder, veel meer dan de vloer is er niet te zien. De muur wordt niet geplakt, want daar komen keukenkasten en de andere muur zal samen met de trap - ooit - aangepakt worden.
Midden: toilet met groene gyrpoc, waterteller nog af te dekken
Rechts: de ingang naar de douche zoals je die in de badkamer ziet, links na het hoekje komt de eigenlijke douche. De tegels staan uiteindelijk met de langste zijde vertikaal, ik heb me laten overtuigen, het zou ook beter zijn voor het ruimtegevoel.