Iedereen heeft zo zijn beperkingen en dat is niks om je voor te schamen. Dat weet ik wel. Je erbij neerleggen is een ander paar mouwen. Ik ben er verschrikkelijk in. Dat besef ik ook wel, alleen is een oplossing niet zo gemakkelijk. Dus daar sta ik dan op zaterdag aan het vegen met een handborsteltje tussen de buizen om die stukjes kalk van de muur te laten verdwijnen in een zak richting containerpark. En daar te midden in die wolk van stof begint het te dagen, wat ik eigenlijk al wel langer wist. Een uur of twee werk was wel heel optimistisch, na een uur is enkel een klein hoekje proper. Wel een lastig hoekje met veel buizen, maar toch... Op het moment dat hij het voorstelt, slik ik mijn trots in en nog eens een uur later is dat maar goed ook. Ik zit op de drempel van mijn huis, even lucht happen, tranen in de ogen,...

Maar het is gelukt, alles is weg...