Hart van bakstenen

Het is vreemd, telkens weer als ik blijf slapen in dat huis van mij. Het voelt vertrouwd en toch anders. Meestal slaap ik er goed, vreemd ge...

Het is vreemd, telkens weer als ik blijf slapen in dat huis van mij. Het voelt vertrouwd en toch anders. Meestal slaap ik er goed, vreemd genoeg want aan basiscomfort ontbreekt het nog steeds. Ik trek met wat van weemoed de laatste restjes lavendelblauw papier af. In geen honderd jaar zou ik nu hetzelfde kleur kiezen, maar het was die kleur die ik in gedachten had toen ik het eerst dat huis zag. De indeling wordt anders, serieus anders. En al leg ik het in geuren en kleuren uit aan iedereen die het wil horen en ook niet wil horen, ik weet ook niet goed hoe het gaat zijn. Soms overvalt me toch een gevoel dat ik niet meteen kan thuisbrengen. Ik vind het spannend en ik kijk met verbazing hoe het telkens weer verandert maar ik heb ook wel wat schrik, wat als ik me er niet meer thuis voel.

You Might Also Like

2 reacties

  1. Wil je niet nog es wat foto's van de werken zetten? Dat interesseert me wel. En met dat thuisvoelen komt het wel goed denk ik hoor...

    BeantwoordenVerwijderen
  2. komt meer dan goed...

    BeantwoordenVerwijderen