Nu ik terug ben in de gemeente waar ik mijn jeugd doorbracht, kom ik wel eens vaker mensen van vroeger tegen. Ze wonen er nog of zijn teruggekeerd. Het is soms een beetje vreemd om ze terug te zien, sommige zie ik nog wel eens op andere sociale momenten in mijn oud-gemeente, andere ben ik compleet uit het oog verloren. Het grappige is dat we nog steeds iets gemeen hebben, zij zijn verbaasd dat ik er opnieuw rond loop en ik ben blij dat het maar tijdelijk is. Dus toen ik vanavond met de fiets naar huis reed, en zoals steeds de brug maar te voet deed want hoewel mijn fiets nu wel hersteld is, ik vind me nog steeds rapper te voet dan met de fiets over de brug. Zelden kom ik iemand tegen, ik denk dat iedereen op dat moment voor de buis zit. Zelfs als ik mijn job van negen tot vijf houdt, dan duurt het wel even voor ik uit de hoofdstad ben teruggekeerd. Maar deze keer was er een tegenhanger, dan nog een te voet, een hele uitzondering. Ik meende hem te herkennen maar was het niet zeker en met de huidige temperaturen loopt een mens nu eenmaal wat meer ingeduffeld. Toen ik hem kruiste zag ik zijn grijns, de pretlichtjes in zijn ogen maar nog wist ik het niet. Ook niet toen hij verbaasd mijn naam zei. Het viel me op dat hij zoals zoveel hier in de buurt die afschuwelijke sjch-klank gebruikt, maar hij legt de klemtoon ergens anders, waardoor ik me er niet zo aan stoor. Nee, bij hem zeker niet. Langzaam kwam het terug, de talloze keren dat ik een excuus had gezocht om toch nog iets in de buurtwinkel te gaan halen om efkes met hem te kunnen praten. Het werd een stralende hei voor ik mijn weg naar de zetel verder zette.