En voor de rest waren het rustige solden. Kledij of schoenen passen niet meteen in het grote centenplan. Mijn hele nomadische bestaan doet me trouwens beseffen dat ik heel wat kleren nog niet zoveel aangedaan heb. Ik kan natuurlijk met leuzes als "shop in je kleerkast" beginnen strooien, maar eigenlijk zou ik gewoon ook af en toe eens ongeneerd een nieuw kleedje of t-shirt ofzo willen kopen. Gewoon, om te hebben. Maar de solden liet ik wat links liggen, het hielp dat ik de laatste week ziek was. Of misschien ook niet, want die eerste koortsvrije dag wou ik perse naar buiten. Gewoon een paar straten doen in het centrum. En dankzij de flair was ik bezeten van de gedachte aan een nieuwe jeans. Ofwel omdat de jeans die ik aan had echt wel een maat te groot is, ook al beweert de weegschaal dat er op dat vlak geen vooruitgang werd geboekt. Maar de jeans zit te ruim, zoveel is duidelijk en volgens de special in het boekje dat ik eigenlijk alleen voor de bonnetjes of voor mijn lief koop bleek mijn favoriete jeans het van het te zijn, het komende seizoen. Dat ook die gekleurde jeans terugkomen, en dan nog in afschuwelijke kleuren die ik eigenlijk geen kleuren vind want afgebleekt en flets, heb ik ergens geklasseerd. Maar die jeans op die pagina, dat zag ik wel zitten. Wij naar de keten en het werd noppes. Aan de overkant van de straat besloot ik mijn geluk nog eens te wagen, al voelde ik wel dat ik beter terug mijn bed kon gaan opzoeken. Ik vond er nog een jeans in mijn maat aan de helft van de prijs, een linnen t-shirt in kaki-kleur en een topje omdat het drie voor de prijs van twee was. Een compleet nieuwe outfit voor iets meer dan 30euro, een geslaagde soldenkoopje noem ik dat.

Alleen kostte die parkeerboete bijna evenveel als mijn outfit.