"Kom je nog?" Hij vraagt het met ongeduld in zijn stem. "Er is al zoveel weg en die regenjas, ik weet niet aan wie ik die anders zou kunnen geven." Ik zie er tegenop om het huis binnen te gaan. Ze is er al een hele tijd niet meer maar nu is hij aan het opruimen en verdelen. Ik heb ook mijn twijfels over de jas, het zal wel in een kleur zijn dat ik niet draag, beige ofzo. En dan moet ik hem teleurstellen.

De jas ligt op het bed. En is gebroken wit, net iets beter dan beige. Ik check het etiket maar merk dat ze net als ik wel eens doe die heeft weg geknipt. Ik neem de jas en ga op zoek naar een spiegel. Het is met een beetje tegenzin dat ik die pas. Het is eigenlijk rap uitgemaakt, de jas is te groot, wel nog een leuk model. Maar onverbiddelijk te groot, het etiket in de zijkant zegt 2 maten te groot. Ik staar naar de spiegel en kan het bijna niet geloven dat zij die nog aan gehad heeft. Ze was zo fel vermagerd, je kon haar botten gewoon voelen.

En vandaag als iedereen zijn famiale plichten vervult, is het zes maanden geleden dat het nieuws binnen kwam. Ik mijd het kerkhof op deze dagen en ben niet van plan om deze keer een uitzondering te maken, maar ik zal wel aan haar denken. Net zoals ik dat doe als hij in de kast een potje met snoepen uithaalt en fluistert: "wil je eens sneukelen?" zoals zij altijd deed.