Emotionele kip

Ja, Tess, iedereen voelt zich wel eens een emotionele kip. En het is niet altijd zo duidelijk. Ik had gelachen toen hij vroeg of ik een nie...

Ja, Tess, iedereen voelt zich wel eens een emotionele kip. En het is niet altijd zo duidelijk. Ik had gelachen toen hij vroeg of ik een nieuwe mode lanceerde, teon ik het sanitair van het station in mijn bestofte werkkleren bezocht. Mijn hoofd nog vol van de inspanningen. Ik had me voorgenomenom de foto's van de regeninsijpeling door te mailen en dat ze maar een oplossing moesten zoeken. Mijn facebookstatus wordt nog zelden geüpdated, het lukt me niet meer te plannen voor Gentblogt en ik mis de vergaderingen. Ik had zelfs mijn schouders opgehaald toen hij vroeg of ik niet de ambitie had om kinderen te krijgen. Ik durf mijn haar al eens in een staartje proppen en gelukkig zijn er mensen die dat leuk vinden. Mijn blog moest al eens wachten of er staat een serie draftjes ingepland wanneer ik weer eens problemen had met de trein. Mijn ochtendroutine is beperkt tot het essentiële, ik leer de treinroosters steeds beter kennen en kan gelukkig al eens eentje schrappen dankzij een gastvrije medemens. Ik hou me strikt aan mijn Vooruit abonnement en weiger met pijn in het hart alle campo voorstellen. Mijn naailes schiet er al eens bij in om mijn slaap te sparen en al had ik het gevoel dat ik alles onder controle had, mijn to do lijstje vrolijk aan het afvinken was, en toch was er dat kleine vonkje. Voor iets banaals. Zo banaal dat ik het alweer vergeten ben. Ik voelde mijn ogen prikken zonder dat er een reden voor was en het moest er uit. Kort tegen de mensen die het dichtst staan, stom natuurlijk, maar de rollercoaster gaat verder...

You Might Also Like

0 reacties