Als ik op zaterdag naar de werf trek, dan is dat op een onnoemelijk vroeg uur, want in de bouw gelden andere uren. Ik heb het al gezegd. Ik sta noodgedwongen vroeger op dan als ik naar mijn werk trek en ik stap vroeger in de auto richting mijn geliefde stad. Noodgedwongen. En voor het goede doel. En ik heb het dan niet over acht uur ofzo, maar zeven uur en zelfs vroeger. Echt waar. Maar ik zei het noodgedwongen. En voor het goede doel. Het is dan meestal stil in de auto. Ergens voorbij Deinze wordt er al eens een woord gesproken. Maar het blijft moeizaam. En het is met kleine oogjes dat we elkaar begroeten aan de ingang van de werf, voor acht uur. Nog steeds. We laden het gereedschap uit de auto’s en overlopen het lijstje. Mijn stap wordt iets flinker als ik de overburen in werkplunje en met kleine oogjes zie verschijnen. Zij vertrekken duidelijk naar hun werf. De tas koffie in de hand. En kleine oogjes. Of had ik dat al gezegd? Het wordt een lange dag, je voelt het gewoon. En als het negen uur wordt heb je gewoon zin om luid schaft te roepen. En koffie met boterhammen te eten. Maar het leukst van al is het moment dat je de eerste keer dat geluid ergens in de buurt hoort. Het is nog vroeg, de buren slapen maar ergens op een andere werf wordt ook gewerkt, lawaai gemaakt, dingen afgebroken, dingen opgebouwd en gevloekt. En dan is er dat heerlijke gevoel van verbondenheid, zo vroeg in de ochtend.

Maar het wordt nog heerlijker als je ze ook ontdekt die andere werf, en vooral als je na een korte blik kan zeggen: “dààr is nog werk aan…” Of zelfs gewoon denken.